Lubiatowo 2013, dzień dziesiąty

27

Kiedy już zasiedliśmy razem do stołu, przypominaliśmy sobie najśmieszniejsze hasełka i sytuacje z tych 10 dni w Lubiatowie. Było naprawdę wesoło dopóki nie trzeba było się żegnać. Jak wiadomo, pożegnania zwykle nie są  łatwe, w związku z czym z niejednych oczu polały się łzy. Trudno było się rozstać, bowiem podczas tych 10 dni zadziało się wiele dobrych rzeczy. Niesamowitym był fakt tego, w jaki sposób, w tak krótkim czasie, z dwunastoosobowej grupy totalnych indywidualistów, zrodził się team nie do pokonania. W tej grupie indywidualność była siłą nie barierą. Mimo różnych charakterów i temperamentów, w mistrzowski sposób, nauczyliśmy się korzystać z tego, co jest mocną strona każdego z nas. Rozpoczynając lubiatowski obóz, Agata powiedziała, iż w głowie kołacze jej piosenka z filmu o Panu Kleksie „Cała naprzód ku wielkiej przygodzie”… Teraz już każdy z nas zawija do swojego portu, mając świadomość, iż właśnie ją przeżył.

Tego, co działo się podczas tych 10 dni, nie da się ubrać w słowa, tak by w pełni oddać charakter i emocje, jakie panowały. Niemniej jednak w głowie pojawia się pewność, iż –mając dobrych kapitanów i sterników – okręt może dopłynąć wszędzie i przetrwać każdy sztorm. Tak było też z nami. Dzięki Kasi Walaszek, Kasi Bąk, Ani Flaszy, Gosi Durbajło, dopłynęliśmy do celu. Nie rozbiliśmy się po drodze na mieliźnie chaosu i braku informacji, nie planowanych podbramkowych sytuacji, takich jak choćby brak nagłośnienia na kilkanaście godzin przed rozpoczęciem pikniku. Udało nam się dotrzeć do celu, z dumą rozwijając żagle swoich możliwości. Za co ogromnie dziękujemy wszystkim, którzy się do tego przyczynili. To był piękny czas….